Lan egiteko eskubidea

Kuriosoa da greba egunean lanera joateko eskubidea dagoela aldarrikatzea, besteetan beharrezkoa denean (kalean amaitu nahi ez baduzu).

Maldito país

Ya lo cantaban los Eskorbuto: “este maldito país es una gran pocilga…”. Ya sabréis a cuál se referían: “Españaaaa”. Putísimo país donde se ilegalizan ideas. Y ya no es el discurso que algunos lo podrían calificar de victimista. No, no. Es así, y ya está. Ese país donde los cuatro poderes (ejecutivo, legislativo, judicial y el de los media) actúan como si fuera el mismo. Ese país donde la pandereta atrona en todos los oídos de sus “ciudadanos” y la caspa nubla su vista. Ese país de pasado y presente inquisitorial; el futuro que no sea así; en el que estamos conmigo o estamos contra mí. Ese maldito país que censura la voluntad manifestada en hechos por sus (a la fuerza) súbditos; ese maldito país que tortura en sus calabozos, plasmando tangiblemente la España Oscura; ese maldito país que obliga a algunos ser parte de ella, y eso “no es política”; ese maldito país en el que la llamada cultura política está menos arraigada que nunca…

Ese maldito país… Son las cinco de la mañana, y dicen que los de mi estado (lo podréis adivinar por la hora)  nunca mentimos…

Maiatzaren 1a eta txerri gripea

Kuriosoa da txerri gripeak eta maiatzaren 1ak kointziditzea. 300 pertsona inguru gaixotu dituen gaixotasuna mundu mailako albiste bilakatu da eta hedabide asko ari da alarmismoa hedatzen. Kontua da langileen eskubideak (?) inoiz baino okerrago dauden urte honetako maiatzaren 1.aren aurretik hasi dela birus hori zabaltzen. Agian, erratzeko aukera onartzen badut ere, aldarrikapenerako egun honetan arreta beste alde batera desbideratzeko erabili (sortu?) dute txerri gripea.

Gizakiek baino, txerriek egon beharko lukete gaixotasunarekin arduratuago. Maiatzaren Lehenean ezer ere ez ospatzeko duten horiek ikaratuta egongo dira.

Kick out the JELs, motherfuckers!

Animoak Hernani eta Urnietan atxilotutakoei eta hurbileko jendeari

Aspaldiko partez idatziko dut blog honetan. Baina obiedadeak (Asturies) esateaz gain, zerbait gehiago idatziko dut. Ez da erraza burmuina lehor duzunean (ohi baino lehorragoa) zerbait idaztea. Oker ez banaiz, Oteitzak obsesioa omen zuen hutsa eraikitzearekin. Nire kasuan blogaren hustasuna apurtzea bilakatu da obsesio. Baina behintzat zerbait idatziko dut, administrazioko funtzionario batek tramite bat egiteko behar duen mekanika errutinario eta aspertu berberarekin. 

MC5(*) Detroiteko taldeak abesten zuen Kick out the jams abestiaren bertsio baskongadoa egingo dute Gasteizko parlamentuan. Bazen garaia PNV boteretik kentzeko, baina horretarako tranpak egin behar izan dituzte GALen sortzaileek eta Francoren diktadura babesten dutenek. Ba hori: “Bota itzazue JEL-ak…“. Itzulpenarekin ez dut jarraituko, badaezpada. Agian nire osotasun fisikoak euren pluraltasuna pairatuko du.

• Talde horren izena Motor City 5 zen. EAJk Think Gaur Euskadi 2020 egitasmoa gazteriari hurbiltzeko rock talde bat sortu dezake: Motor City Euskadi 2020. Martxa honetan, izen hori zinez deskriptiboa izan daiteke.

Going Underground

Gasteizko Legebiltzarrerako hauteskundeen emaitzak ikusi nituenean, The Jam taldearen Going Underground abestiaren zati bat etorri zitzaidan burura. Zehazki, honakoa dioena “The public gets what the public wants, but i want nothing this society’s got” (Publikoak nahi duena lortzen du, baina nik ez dut gizarte honek duen ezer ere ez nahi). Eta ez, ez dut gizarteak hautatu duena nahi. Nazka ematen dit osatuko den Legebiltzarrari zilegitasun osoa emango dion gizarteak.

Urtean behin (g.g.b.) bozka ematea mugatzen den gizartea da gurea, hiru alderdi bozkatuenak  zeintzuk diren ikusita. Agian, hori da “gizarte heldua”* izatea, hots, partitokraziaren zirkuan parte hartzea eta “irabazle” sentitzea, zilegitasun politikoa bozkek ematen diotenaren jakitun. Eta horretara mugatzen da demokrazia. Hortik at sentitzen direnek, ordea, ezin dute “demokraziaren” hatzaparretatik ihes egin. Adibidez, UPDren ekimenez aurrera eramaten den lege bat zure zergekin ordaindu beharko duzu, nahi ala ez. Eta egiten ez baduzu, duten mekanismoek behartuko zaituzte ordaintzera, diruarekin ala zure askatasunarekin**. Sistema bera arduratzen da “demokrazia” partitokrazia bat izatea bermatzen. Gurpil zoro bat da.

Askotan going underground egin nahiko nuke. Ez ulertu “lurrazpira joan” zentzuan, ez. Beste zentzu bat du ingelesez: klandestinitatera joan. Ez klandestinitatearen zentzu hertsian, gizartearen kanpo baizik. Aj, ze nazka…

*”Gizarte heldua garela” esateko beste adibide batzuk: Alemaniaren estatu-poliziala, txantullismo espainola, italiarren mafiaren eredua EAEn inportatu dira.

** Joder, orain konturatu naiz “dirua” eta “askatasuna” termino kontrajarriak direla.

Hauteskunde paradoxikoak

Biharkoak hauteskunde paradoxikoak dira. Alderdien izenei begiratuta behitzat. Partido Nacionalista Vascok Espainiari begiratzen dio. PSOEk “sozialista” eta “langile”-tik oso gutxi du. Partido Popularra ez da oso herrikoia. Eusko Alkartasunak ez zuen elkartasun handia erakutsi EAJtik banandu zenean. Ezker Batuari batasun gutxi geratzen zaio hainbat militantek (eta gero eta gehiago) alde egin ondoren. Aralarren izenak ez du zentzu handirik -“demokraten” hizkeran esanda- alderdia sortzeko “menditik jaitsi zirenean”. Unión, Progreso y Democraciak irabaztekotan, aldiz, atzerapauso handia egingo litzateke gizartean hainbat mailatan, batez ere bere osasun eta higienean.

Eta Demokrazia Hiru Milioi? Halabeharrez da euren izena paradoxikoa. Ez da euren errua, paradoxara kondenatu baitute. Demokraziaren paradoxak. Nik, bitartean, “hausnartzen” jarraituko dut bihar egingo dudana hautua demokratikoena izan dadin.

Lazkaoko ‘Mazoman’

Ni sí, ni no, si no todo lo contrario

Igandetik astelehenerako goizaldean, NBAren All Stars-en atsedenaldiak probestuta, Telesur-en Hugo Chavezek erreferendum konstituzionala irabazi duela ikusi dut. Horrela, berriro ere aurkeztu daiteke 2013ko hauteskundeetara. Venezolarrek hala erabaki dutelako.

Astelehen eguerdian, hala ere, Cuatroko albistegian -uste dut- “Chávez quiere perpetuarse en el poder” entzun ahal izan da. Beno, venezolarrek hala erabakitzen badute izango da, behinik behin… Lehendabizi euren etxean zer duten ikusi beharko lukete. Euren (zoritxarrez nire ere) estatuburua diktadore batek ezarri zuen. Gerra bat hasi zuen diktadore batek. Eta inork ez du hautatu. Gainera, gauzak ondobidean ez badoaz, kargua per secula seculorum mantenduko du. Eta Chavez diktadorea dela esango dute, Radio Caracas Televisión-en lizentzia berritu omen ez duelako. Egin, Egin Irratia, Euskaldunon Egunkaria, Ardi Beltza… gogoan al dituzte? Bai, baina ez dute esan nahi. Eta Chavez militarra dela esango dute, baina nork bermatzen du “Espainiaren batasun nazionala”?

Iñaki Anasagati jeltzaleak bere blogean argi utzi du Venezuelako konstituzioaren aldaketari ezezko botoa eman diola. Ez du nahi Chavez berriro ere aurkeztea. Hala ere, berak zenbat urte daramatza bai Kongresuan eta baita Senatuan ere? Vaya jeta… Portzierto, berak hori hautatu ahal izan du, eta martxoaren 1ean bere Euzkadi maiteko hauteskundeetan bozkatu ahal izango du. Beste batzuek, ordea, ez.

Krisiaren errua nirea da

Bai, ondo irakurri duzue: krisia egotearen erruduna ni naiz. Errua nirea eta baita ere ni bezalakoak direnena da. Izan ere, adibideei so eginez, ezin uler daiteke bestela nola egon liteke krisia. Azal dezagun hau.

Aspalditik esan izan da politikariak, epaileak, apaizak… alferrak direla. Bada ez da horrela. Eurak dira gizartearen itsasargia, eta eredu izateko ahalegina egiten dute: lan eta lan eginez. Begira, bestela, adibideak: Garzonek goizeko ordubietan sinatu zuen auto bat orain dela gutxi; Ibarretxek hauteskundeak irabazten duen aldiro, biharamunean 8etan jeikitzen da; apaizek igande goizetan egiten dute lan; Espainiako Auzitegi Gorenak alderdiak igandean legez kanporatu zituen bi erakunde; JJ Imaz Petronor zuzentzeaz gain, egunero dago Madrileko Europa Forumean…

Eurak bezalakoak bagina, hemen ez legoke krisirik. Horiek bai horiek langileak. Greba “arma politiko” bezala erabiltzearen zentzua oraintxe harrapatu dudala uste dut…

P.D.: Testua ohikoa baino laburragoa da. Alferkeriak jota nago.

Superlatibismoa

Larunbatean, harrikoa egiten ari nintzela (ez itzuli espainolera hitzez-hitz), Teleberrian “La estación de Renfe de Amurrio ha sido atacada…” entzun nuen. Informazioa osatzeko falta zen esaldia esan aurretik begiak pantailan pausatu nituen, Hiroshimaren edo Gazaren antzeko irudiak ikusteko asmoz. Baina ez. Aurkezle kontinentalak segituan argitu zigun nola erasotu zuten geltokia: “con pintadas”. Barrez hasi nintzen, negar ez egiteagatik. Izan ere, zerbait pintadekin “””””erasotzea”””” albiste bada, akabo. Baina informazioak aurrera egin ahala ulertu nuen zergatik kontsidera zitekeen eraso bezala: AHTren kontrako pintadak ziren. “A! orduan baaaai…”. Izan ere, gaizto-gaiztoak dira AHTren aurka daudenak, eta egiten duten oro deabruak berak agindutakoa delako.

Baina zer espero dezakegu superltabioa den herri batean? Ez dut esaten aurkezle berak Euskadiko ez-dakit-zein enpresa ez-dakit-zertan pionero dela esaten digunean, edo Euskadi estatu espainiarrean lehen postuan dagoela anbulatorioetako aulkien erosotasunean. Ez, ez. Auzitegi Nazionaleko fiskal batek Hodei Ijurko iruindarrari 38 urteko kartzela-zigorra eskatu dio. Eta arrazoia ez da Gobernuko kide zenean gerra zikina antolatu zuelako, edo bere emaztea hil duelako, edo bere langileak eraikitzen ari ziren etxebizitzetako dirua lapurtu eta alde egin duelako. Ez, ez. Ustez Foruzainei molotov koktelak bota omen zizkiela eta horregatik eskatu dute zigor superlatibo hori. Eta gero betikoak agertuko -agertzen badira, noski- dira, esanez: “Zuzenbide estatu batean gaude eta epaileen erabakiak errespetatu eta onartu behar dira”. Gelditu dadila trena, okerbidetik joan nahi dudala.